Czechowice-Dziedzice (niem. Czechowitz-Dzieditz, Czechowitz-Dziedzitz,miasto powstało w 1951 r. pod nazwą Czechowice (do 1958) z połączenia dwóch wsi: Czechowic i Dziedzic, których historia sięga XV wieku .Miasto jest położone na lewym brzegu rzeki Białej przy jej ujściu do Wisły, na pograniczu Pogórza Śląskiego i Kotliny Oświęcimskiej. Historycznie Czechowice-Dziedzice są położone w północno-wschodniej części Śląska Cieszyńskiego .W łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol. Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego) spisanej za czasów biskupa Henryka z Wierzbna w latach 1295-1305 wymienione są dwie osady w zlatynizowanych formach Chotowitz theuthonico i Chotowitz polonico, a więc Czechowice niemieckie i Czechowice polskie .Dwie nazwy oznaczają funkcjonowanie tych dwóch osad na prawie polskim i niemieckim . Czechowice powstały jednak na długo przed pierwszą wzmianką, gdyż jej mieszkańcy byli już w stanie płacić dziesięcinę wysokości dwóch grzywien.W źródłach historycznych z XV wieku pojawiają się informacje o 3 wioskach znajdujących się na obecnym obszarze miasta: Czechowicach, Dziedzicach i Żebraczy (obecnie północno-wschodniej dzielnicy miasta). Pierwsze wzmianki w dokumentach pochodzą z 1430 w przypadku Czechowic (jako Czechowice, a nie Chatowice), z 1443 w przypadku Żebraczy i z 1465 w przypadku Dziedzic.Już w XIV wieku Czechowice były wsią szlachecką. Na przełomie XIV i XV wieku jej właścicielami byli bracia Mikołaj i Zbrosław. W latach 30. XV wieku jej właścicielem był Mikołaj Czelo, jedna z najbardziej znaczących rodzin szlacheckich księstwa cieszyńskiego. Częściowy podział Czechowic nastąpił po śmierci cieszyńskiego kanclerza Henryka Czelo w 1500 roku pomiędzy jego synów, jednak z czasem cały majątek ojca skupił się w rękach Kacpra Czelo. W okresie Reformacji Czelowie pozostali katolikami, podobnie jak nowi właściciele Czechowic, tj. Sokołowscy z Sokołowic. W trakcie ich rządów kościół św. Katarzyny przez cały czas pozostawał w rękach katolików. W 1675 Czechowice zostały nabyte przez Fryderyka Aleksandra barona Kotulińskiego z Kotulina. Jego syn i następca Franciszek Karol Kotuliński został starostą Dolnego i Górnego Śląska. W latach 1765-1856 właścicielami Czechowic była z kolei rodzina Renardów Obszar dzisiejszego miasta znajdował się w granicach Księstwa Cieszyńskiego. Gdy w 1572 powstało bielskie państwo stanowe w jego granicach znalazły się od początku Dziedzice, lecz Czechowice nie od razu weszły w jego skład tworząc eksklawę Księstwa Cieszyńskiego. W latach 1456–1772 stanowiąca wschodnią granicę miasta rzeka Biała stanowiła granicę pomiędzy Królestwem Polskim, a ziemiami Korony św. Wacława, a po I rozbiorze Polski, stała się wewnętrzną granicą austriacką oddzielającą Galicję od Śląska Austriackiego, co trwało do 1918 i odzyskania przez Polskę niepodległości. Podobnie w latach 1742–1918, stanowiącą północną granicę miasta rzeka Wisła była granicą prusko-austriacką.
Do połowy XIX w. Czechowice i Dziedzice były niewielkimi wsiami granicznymi na północno-wschodnim krańcu Księstwa Cieszyńskiego. Później rozwój tych miejscowości był ściśle związany z biegnącymi tędy liniami kolejowymi. W 1855 Dziedzice otrzymały pierwsze połączenie kolejowe z Boguminem oraz pobliskim Bielskiem w ramach Kolei Północnej a następnie przedłużono ją do Krakowa i Lwowa. Kiedy w 1867 zbudowano kolejną linię do leżącej ówcześnie w Prusach Pszczyny, Dziedzice stały się jednym z największych węzłów kolejowych na północy Austro-Węgier. W 1889 ułożono drugą linię torów na trasie Bogumin-Dziedzice aby usprawnić transport. Przy tej właśnie linii kolejowej zaczęły powstawać pierwsze duże zakłady przemysłowe: fabryka podkładów kolejowych (1890), rafineria nafty „Schodnica” (1896), fabryka przetwórstwa metalowego „Cynkownia” (1896), Kopalnia Węgla Kamiennego „Silesia” (wiercenia rozpoczęto w 1900), rafineria nafty „Vacuum Oil Company” (1905), zakład przetworów żywicznych, przetwórnia ryb morskich. Były one bardzo silnym ośrodkiem polskiej myśli narodowej na skalę całego Śląska Cieszyńskiego.
Rozrost gospodarczy ośrodka czechowickiego i dziedzickiego nie uchodzi także uwagi Kościoła rzymskokatolickiego, czego wyrazem jest założenie przez jezuitów Domu Rekolekcyjnego (1905) z myślą o potrzebach środowiska robotniczego nie tylko miejscowego, ale i całego Śląska Cieszyńskiego i Górnego Śląska;
Po upadku monarchii austro-węgierskiej w 1918 i podziale Śląska Cieszyńskiego w 1920, Czechowice i Dziedzice znalazły się w granicach Polski. Nadal trwał rozwój przemysłowy Dziedzic, który wkrótce pociągnął za sobą rozwój sąsiednich Czechowic. Powstała fabryka Spółki Akcyjnej Przemysłu Elektrycznego „Czechowice” (1921), Fabryka Kabli Clement Zahm Spółka z o.o. (1928), fabryki zapałek, maszyn i pomp, rowerów, papieru i wiele innych. Nadal wysoka była aktywność kulturalna i polityczna mieszkańców. Powstało kilka domów kultury, w których działały Macierz Szkolna Księstwa Cieszyńskiego, „Sokół”, „Siła”, Związek Strzelecki, Związek Legionistów Polskich. Działało kilka chórów, kilka amatorskich scen teatralnych, kina i liczne kluby sportowe. Czechowice i Dziedzice znalazły się w gronie przodujących gmin w ówczesnym województwie śląskim.
W okresie okupacji niemieckiej tereny te zostały włączone do Rzeszy Niemieckiej. Do 1940 istniały samodzielne gminy Czechowice i Dziedzice, które wkrótce połączono w jedną jednostkę organizacyjną. Podczas okupacji Niemcy zmienili nazwę miasta na Tschechowitz (1943-45). W miejscowości od 1942 roku funkcjonował jeden z sieci obozów koncentracyjnych administrowany przez Hauptamt Volksdeutsche Mittelstelle przeznaczonych dla Polaków na Śląsku – Polenlager Tschechowitz-Dzieditz. 12 lutego 1945 na tereny miasta wkroczyła Armia Czerwona, a pierwszym komendantem posterunku Milicji Obywatelskiej został żołnierz Narodowych Sił Zbrojnych Henryk Flame, który jednak w kwietniu 1945 przeszedł do konspiracji i zyskał później miano Króla Podbeskidzia.
Od maja 1945 do 11 kwietnia 1949 na terenie miasta (Dziedzice) funkcjonował Specjalny Punkt Etapowy Zachodni, jeden z trzech największych w Polsce punktów repatriacyjnych, przez który przewinęło się około 500 tys. ludzi (z ogólnej liczby 1,3 mln repatriantów). 1 stycznia 1951 gminę Dziedzice włączono do gminy Czechowice, nadając równocześnie (powiększonej) gminie Czechowice prawa miejskie i zachowując „Czechowice” jako nazwę miasta, 22 listopada 1958 zmieniono nazwę miasta na Czechowice-Dziedzice. W 1999 Stolica Apostolska ustanowiła patronem miasta św. Andrzeja Bobolę, co nastąpiło w odpowiedzi na starania miasta, pamiętającego, iż miasto to było pierwszym miejscem uroczystego postoju relikwii Świętego przy ich powrocie do kraju, jak również jego wstawiennictwu przypisywano wsparcie w katastrofach przemysłowych, zwłaszcza przy zatrzymaniu pożaru rafinerii .Herb miasta przedstawia złotego półorła śląskiego na błękitnym tle oraz wizerunek św. Andrzeja Boboli .Flaga miasta jest błękitna z czarnym pasem u dołu. Czarny pas symbolizuje katastrofy, w których zginęło 98 osób: Pożar w rafinerii w 1971 oraz katastrofy górnicze (1974, 1979).