Brenna

Historia Brennej(mapa) sięga przełomu XV i XVI wieku, kiedy to książę cieszyński założył hutę szkła opalaną drewnem z pobliskich lasów. Pierwsza wzmianka w aktach historycznych datowana jest na 30 czerwca 1490, kiedy to książę cieszyński Kazimierz II potwierdza, że Wawrzyniec z Pogórza zapisuje połowę wsi Pogórza i Brennej swej małżonce Salomenie z Vrchlabi. W 1565 roku książę cieszyński Wacław III Adam przekazał Brenną Wacławowi Wodzie z Kojkowic. W tym czasie na polanach Brennej pojawili się wędrowni pasterze wołoscy z terenów dzisiejszej Rumunii – przyprowadzili ze sobą stada kóz i owiec, które dostarczały mleka, sera, mięsa i wełny. Ten typ gospodarowania znacznie się rozwinął, wypasowi sprzyjały polany powstałe w wyniku karczowania lasów, natomiast górzysty teren i ogólnie nieurodzajna gleba nie zachęcały do upraw. W 1621 roku Brenna była już wsią książęcą. Posiadała folwark z hutą szkła produkującą szkło proste i szklanki na piwo i wino. Pasterze na polanach zakładali szałasy, które w 1755 istniały już na większości okolicznych stoków. Od połowy XVII wieku do końca I wojny światowej wchodziła w skład tzw. Komory Cieszyńskiej . Mieszkańcy Brennej, podgrupa Górali śląskich, trudnili się przede wszystkim hodowlą owiec i rolnictwem.  W czasie wojny na terenie Brennej prowadzono aktywną działalność partyzancką, czemu sprzyjało ukształtowanie terenu. Pierwszy oddział powstał juz w 1941r.i został podporzadkowany AK , w lecie 1944r. na teren Brennej został zrzucony radziecki oddział mjr Anisimowa który połączył się z polskimi partyzantami i w szczytowym etapie swojej działalności liczył przeszło 150 partyzantów . W związku z nadciągającą radziecką ofensywą 20 stycznia 1945 roku policja i urzędy niemieckie opuściły wieś. W trzy dni później Brenną zajęły polsko-radzieccy żołnierze. Ostateczne wyzwolenie wsi nastąpiło w dwóch etapach – 4 i 30 kwietnia 1945 r. W 1989 roku Brenna została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.